Handen in het ‘’donker’’:

Khaled hoorde zijn mobiele telefoon overgaan en reageerde snel; dit was zijn leraar Fouad, hij vroeg hem te ontmoeten om hem te helpen met enkele taken binnen school. De blinde jongen Khaled ontmoette zijn leraar de volgende dag, wat geen gewone schooldag was; Khaled’s leven is veranderd voor altijd, nadat hij seksueel aangerand door zijn leraar. Die hem had gepakt in een van de schoolkamers.

Khaled Asaad (pseudoniem) is een blinde student, hij studeert aan de Abdullah bin Oem Maktoum school voor blindleerlingen, legt Khaled uit dat zijn leraar Fouad, die ook blind is, hem met respect behandelde en met hem in het begin goed communiceerde zonder dat er iets opvallends van hem kwam.

Khaled zegt dat voor het incident de leraar had hem een geschenk gegeven. Ik was toen nog jong om dit te begrijpen, Khaled herinnert zich het incident en zijn details nog goed.

De jongen kreeg toen geen behandeling of psychische ondersteuning; angst was leidend totdat hij zijn ouders hierover niet kunnen informeren. ‘’Ik was bang om de schuld te krijgen’’ zegt khaled .

Khaled was niet het enige slachtoffer van Fouad; de jongen benadrukt dat er nog een andere slachtoffer was, een mannelijke collega, Hij wild van team veranderen maar het is hem niet gelukt.

Ik heb Khaled vriend, Samer Abdoellah (pseudoniem), ontmoette in de kantine van een instelling van blinden, een voormalige blinde student, die heeft gestudeerd aan de Abdullah ben Oem Maktoum school, hij onderhoudt nog steeds goede contacten met zijn voormalige klasgenoten van die school.

Samer legt uit dat Fouad de leraar, zijn voormalige docent, een aardige persoonlijkheid had, en probeerde steeds dichterbij de leerlingen zijn en bevriend met hen zijn, soms maakte hij seksueel opmerkingen .

Samer voegt toe dat Fouad de leraar, veel interesse aan de oudere leerlingen toonde. Samer herinnert zicht een gesprek tussen hem en Fouad ‘’ waarom geef je geen lessen aan jongere studenten.?’’ De leraar antwoordde: ‘’deze doelgroep interesseert mij niet’’

Na een aantal uitgevoerd interviews om erachter te komen wat er precies achter de schoolmuren gebeurt, de school die er perfect uitziet voor de media. Ben ik bij Samar Ibrahim (pseudoniem) belandde, voormalige leraar bij een school voor blinden. Samar is een activist op het gebied van blinden onderwijs.

Samar heeft mij hartelijk in haar huis ontvangen, dat in een van de wijken van de hoofdstad ligt, ik stelde haar de vraag, over haar ervaringen met blinde studenten. Zij begon te praten alsof zij al lange jaren op iemand had gewacht om dit onderwerp te bespreken.

Samar legt uit dat blinde studenten worden verwaarloosd en niet geaccepteerd van de samenleving, waardoor werden zij beperkt en geen andere keuze hebben behalve de scholen van blinden, die kan wel onveilig omgeving zijn.

Samar gaf aan dat er meer dat twintig jaar geleden, een blinde student had een incident van seksueel geweld door zijn leraar gehad.

Ik betrad het schoolgebouw en dwaalde door de gangen, een groot gebouw uit vier verdiepingen, met een oppervlakte van negen Dunums. Naast de klaslokalen, heeft school verschillende ondersteunende kamers, daaronder een woonkamer, een sensorische revalidatiekamer, bibliotheek, ondersteuningsruimte, brailleboeken drukkerijkamer en een verdieping voor een internaat.

Het was opvallend de afwezigheid van camera’s binnen een educatieve kamer ver weg van de klaslokalen. Tijdens het onderzoek, is mij doorgegeven dat er een poging tot aanranding van een schoonmaakster hier.

Ik zag verder camera’s, ik weet niet of ze werken of niet, op beperkte plekken binnen school, helaas ook niet bij de muziekkamer, waar een aantal jaren terug een seksueel geweld incident door een leraar plaats gevonden.

De leraar verleidde de viertienjarige student, ‘’met de intentie om hem seksueel aan te vallen, om hem trommelen te leren, zijn macht en status als een leraar op school heeft hem geholpen om zijn autoriteit te uitoefenen, de slachtoffer was een blinde leerling zoals hij’’. Volgens de uitspraak van de rechtbank.

De leraar verraste de student door het te doen, vooral omdat de student niet zag wat de dader deed, volgens de zaakdetails. De rechtbank heeft uitgesproken de dader levenslang te veroordelen; tien jaar en zes maanden.

Amal Said (pseudoniem), werkzaam op school, bevestigt de afwezigheid van de camera’s van veel plekken op school, de camera’s zijn alleen te vinden op beperkte plekken waaronder de vingerafdrukapparaat locatie, bushalte en een paar gangen.

Uit een gepubliceerd rapport door het Nationaal Centrum van Mensen Rechten in 2019, bleek dat de camera’s binnen school gedurende een maand waren niet geactiveerd. Dit was na een controlebezoek in dezelfde maand wanneer het seksueel mishandeling in de muziekkamer is geweest.

Amal zegt dat een andere leraar doelbewust het bovenste deel van het lichaam van vrouwelijke studenten tijdens schoolactiviteiten vasthoudt, met de intentie dat hij probeerde de dames te herkennen en verifiëren.

Mohammed Al Rahamneh, de directeur van het directoraat van gehandicapte studenten programma’s, bij het Onderwijsministerie, zegt dat het ministerie een rapportagesysteem heeft om de misbruiken en overtredingen tegen studenten met handicap binnen openbare scholen te registreren. De meldingen worden uitgevoerd door ‘’de afdeling veilige bescherming van het Onderwijsministerie- educatieve begeleiding directoraat’’.

Volgens Al Rahamneh, heeft het ministerie geen meldingen of klachten vanuit de openbare blinden scholen ontvangen en hij heeft het systeem als veilig beschrijft.

Een goed ingelichte juridische bron, maakte bekend, die geen bevoegdheidstoestemming om te verklaren heeft, dat er een aantal incidenten van fysieke aanvallen, wat studenten meemaakten binnen de blinden school Abdullah Bin Oem Maktoum, als enige overheidsschool voor blinden.

Volgens de bron probeerde een blinde leraar een student in de klas tijdens de les seksueel aan te vallen, nadat hij hem gevraagd op het bord te schrijven, begon hem van achteren te omhelzen.

De bron bevestigde ook dat veel studenten (van beide geslachten) werden lastiggevallen door delen van hun lichaam te grijpen. Ze konden de dader niet identificeren omdat ze hem niet konden zien.

Het uitgevoerd onderzoek in samenwerking met Arij Network, bevatte interviews met meer dan twintig mensen, waaronder overlevenden, om de waarheid beken te maken wat de studenten op school doormaken.

Het was niet eenvoudig, vanwege de angst van de ouders en de leraren, die ik ontmoette, over de gevolgen; namelijk de mogelijkheid voor een schoolsluiting. Wat hen noodzaakt om naar het regulier openbare onderwijs te gaan, waar blinden niet geaccepteerd worden, zowel voor studenten als voor leraren. Reguliere openbare scholen beschouwen de integratie van blinden met anderen niet als een mensenrecht, volgens de zorgen van veel blinden, die ik had ontmoette tijdens het onderzoek.

Het rapport van het rechtencentrum wees erop dat de psychische situatie van studenten op school niet goed waren. Vanwege de weigering door de samenleving. Het centrum wijste op ‘’ de slechte integratie in het onderwijs en het lijden van de studenten van sociaal isolement, en het gevoel van vervreemding op de openbare scholen die de studenten bijwoonden, vanwege uitsluiting en ridiculiseren’’.

Sanaa Ali, een pseudoniem, student in de eerst basisklassen aan de Abdullah Bin Oem Maktoum school. De moeder van Sanaa spreekt over haar dochter ervaring op school, de moeder voelde zich vrij om over de ervaring te praten omdat haar dochter al jaren van school veranderd is.

Ik ontmoette Sanaa bij haar thuis, een dapper meisje, zij begon te praten over haar ervaring, toen zij werd lastiggevallen door haar leraar, toen zij in groep drie zat. De leraar raakte verschillende delen van haar lichaam aan, die manieren verklaren geen onderwijsbehoefte, volgens de moeder.

De moeder van Sanna verklaart dat de angst voor de veiligheid van haar dochter dwingt haar om school te veranderen, die eigenlijk zou moeten zorgen voor deze kwetsbare doelgroep.

Ik nam mijn dochter mee en rende weg… ik kon haar niet op deze school laten.

Sanaa heeft eerder meerdere incidenten meegemaakt, waarvan valincidenten, vanwege moeilijk en ongemakkelijk lopen.

Asmaa Issa zegt dat haar zoon, die op de school zit, geen mobiliteitstraining heeft gekregen, hoewel weigerde de schoolleiding het gebruik van de witte stok binnen school.

Amaal, pseudoniem, werkzaam op school, benadrukt dat er minder aandacht wordt gegeven aan de afdeling zelfredzaamheid en vrij bewegen zonder nabijheid van leraren.

Maram Mohamed, pseudoniem, student die tot kort aan de Adbullah bin Oem Maktoum studeerde, Gaf aan dat het onmogelijk is om in de schoolgangen te lopen zonder afhankelijk te zijn van anderen, wat ook geldt voor leraren die daar al vele jaren lesgeven.

Blinde mensen zijn binnen de school afhankelijk van anderen; zonder ondersteuning kunnen ze niet bewegen, zelfs niet nadat ze het gebouw al vele jaren kennen.

De fysieke intimidatie is uitgebreid naar de studentenhuizen onder het voorwendsel bijlessen.

Sanaa moeder zegt dat ze de intimidatie tegen haar dochter had thuis ontdekte, door haar blinde leraar in Abdullah Bin Oem Maktoum.

Hetzelfde incident werd ervaren door Khaled, die zei dat zijn leraar Fouad hem probeerde te misbruiken, terwijl hij hem een privéles thuis gaf, maar zijn poging is toen niet geslaagd.

Het rapport van het Mensenrechtencentrum, die over de school in 2019 is gepubliceerd, bevestigt de onvoldoende maatregelen tegen de betrokken leraren, die een of andere vorm van fysiek geweld plegen, waaronder de studenten aanraking. Ook verklaart het verslag dat hetzelfde geldt voor die leraren die verbaal geweld uitoefenen.

Sanaa herinnert zich toen zij op die school zat, dat ze zich op een dag in een kast in de klas moest verstoppen, uit angst, om geen straf te krijgen, hij dreigde hen te slaan als zij het schoolwerk niet kunnen maken.

Niet alleen de studenten slachtoffers van fysieke intimidatie waren ; moeders verklaarden dat zij ook werden lastiggevallen, sommige leraren raakten hen intieme lichaamsdelen tijdens schoolbezoeken.

Een expert in de psychologie , Dr. Ali Al-Gazoe, verklaart dat de aanrander gebruikt controle methoden om zijn doelen te bereiken, waaronder het uitspreken van vulgair taalgebruik of zinnen met seksuele bedoelingen, dit is een voorafgaande test voor het slachtoffer.

Volgens Al-Gazoe, de stilte van het slachtoffer is voor de aanrander een signaal om verder stappen te ondernemen, die tot fysieke aanraking gaat, bijvoorbeeld gezicht, haar en intieme lichaamsdelen, de aanrander probeert de angst van de slachtoffer te voelen, tot dat hij volledig controle uitvoert.

De expert in de psychologie legde uit dat de aanrander kan het slachtoffer verleiden met geschenken, om vriendschap te creëren, vervolgens hoopte de slachtoffer meer geschenken te krijgen.

In sommige gevallen, kan de aanrander misbruik maken van het talent of de neigingen van het slachtoffer, wat geeft de aanrander meer zekerheid om door te gaan.

Abdullah Bin Oem Maktoum school, viel onder het Sociale Ontwikkeling Ministerie, en momenteel onder het Onderwijss Ministerie sinds 2001, met 278 leerlingen, 151 leraar en lerares.

Het rapport van het mensenrechtencentrum bevestigt de overschot aan leraren, zonder vast klassen of roosters, ‘’wat creëert een ruimte, vrije tijd en niet-educatieve sfeer’’. Echter zijn er leerlingen op school die nog steeds niet kunnen lezen of schrijven en zij zitten in groep zes, volgens het rapport van centrum.

Maram bevestigt dat ze veel geleerd hebben, op Abdullah Bin Oem Maktoum, daarentegen zijn er veel geïsoleerde studenten, die niet klaar zijn om hun dagelijks behoeften zelfstandig te doen.

Khaled, het slachtoffer van Fouad de leraar, benadrukt dat niemand heeft hem grenzen stellen met anderen geleerd, en welke lichaamsdelen kunnen aangeraakt worden.

Khaled zegt; ‘’ik hoop wanneer zij een leraar gaan aannemen, eerst zekerheid hebben over zijn betrouwbaarheid’’. Wat betreft Samer; ‘’niemand legde de leerling uit, dat hij nooit zijn broek voor iemand moet uitdoen’’, En voegt toe dat er veel goede leraren zijn, maar dat betekent niet dat de studenten hun grenzen niet moeten stellen.

Vervolgens legde Samer uit dat stigmatisering is de reden waarom een student geen melding maakt, of dat hij de verantwoordelijkheid gaat dragen over wat er is gebeurd. Samer voegde toe dat er een student, aanranding slachtoffer op school, last heeft van stigmatisering en pesten van leraren en studenten, wegens het incident. Samer verklaart met spijt dat ‘’de psychische schade zijn nog erger dan de aanval zelf… en de maatschappij is meedogenloos’’.